Dan zahvalnosti je moj najdraži praznik, odkako sam se doselila u Kanadu. U Kanadi se ovaj dan slavi u oktobru dok u SAD u novembru. Bez obzira što se slavi u različitim mjesecima, poruka ovog praznika je zahvalnost. Zahvalnost za hranu koju jedemo taj dan, zahvalnost za sve one koji su omogućili da ona dospije do nas i za sve dobro što nam je život ponudio u protekloj godini. Upravo taj osjećaj zahvalnosti, kao i tople boje jeseni bude u meni osjećaj blagostanja i vjere u ljude i sam život.

Dan zahvalnosti, kao i svaki drugi praznik širom svijeta je dan kada se okuplja porodica, prijatelji i bez velike pompe, u radosti i opušteno, označi ovaj dan. Naravno tu je i brdo hrane koja se treba pojesti! Neizbježan dio svakog Dana zahvalnosti je i punjena ćurka, sos od brusnice, stuffing ili punjenje koje se peče zajedno sa ćurkom i za kraj sjevernoamerička pita od tikve. 

Kada se razmišlja o Danu zahvalnosti obično se zna za američku varijantu porijekla ovog dana. Kanada ima svoju istoriju ovog dana. Tradicija zahvalnosti je postojala na ovom tlu i prije dolaska evropskih doseljenika u Sjevernu Ameriku. Prvi narodi (First Nations) širom ostrva Kornjača (Turtle Island) imali su tradiciju zahvalnosti za preživljavanje zime, za plodove jeseni, ulovljenu divljač i sav naporan rad koji im je omogućio sve to. Ova tradicija je uključivala ​​gozbu, molitvu, ples i druge ceremonije, u zavisnosti od naroda koji je zahvaljivao.

Postoji nekoliko varijanti početka slavljenja Dana zahvalnosti po dolasku evropskih doseljenika.

Davne 1578-te godine, engleski istraživač Martin Frobisher i njegova posada su se zahvalili i pričestili, bilo na kopnu u zalivu Frobisher, u današnjem Nunavutu, ili na brodu koji je tamo bio usidren. Istraživači su večerali slanu govedinu, pogačice i kašasti grašak i zahvalili se za njihov bezbjedan dolazak u tadašnji Njufaundlend (Newfoundland). Ovo je sada prihvaćeno kao prvi kanadski Dan zahvalnosti, četrdeset tri godine prije prvog američkog Dana zahvalnosti.

Četrdeset osam godina kasnije, 14-tog novembra 1606-te godine, stanovnici Nove Francuske (današnji Quebec) pod komandom Samuel de Champlain održali su veliki praznik zahvalnosti sa lokalnim plemenom Mi’kmaq. Doseljenici u to vrijeme nisu poznavali plod brusnice, bogate vitaminom C, koji spriječava pojavu skorbuta. Pleme Mi’kmaq  je vjerovatno upoznalo Francuze sa brusnicom i tako sačuvalo njihove živote. U to vrijeme je puno deseljenika umiralo upravo od ove bolesti.

Jela i hrana koja se povezuju sa tradicionalnim Danom zahvalnosti, kao što su sjevernoamerička ćuretina, tikve i bundeva, donijeli su i upoznali prvo građane Halifaksa 1750-ih lojalisti Ujedinjenog carstva. Kako su odlazili i u druge dijelove zemlje to su nastavili da šire ovu tradiciju jela pravljenih za ovaj dan i na ostatak Kanade.

Godine 1879-te Dan zahvalnosti je zvanično proglašen državnim praznikom koji se održava 6-og novembra. Danas se kanadski Dan zahvalnosti održava drugog ponedjeljka u oktobru svake godine, po proglašenju parlamenta  31-og januara 1957. Najnovija promjena datuma na drugi ponedjeljak u oktobru u velikoj mjeri je rezultat Prvog i Drugog svjetskog rata, kojih se zvanično sjećamo svake godine 11-tog novembra, Dan sjećanja. Na taj način ova dva praznika se ne označavaju u istoj sedmici.

Iako porijeklo ovog praznika u sebi ima i dozu religije koju danas možda ne poštuju svi Kanađani u cijelini, ideja o zahvalnosti, provođenju vremena sa porodicom i djeljenja ukusnog obroka i dalje se održala. I na kraju dana, nije ni važno kada ga slavimo, već da budemo sa nama najdražim ljudima i zahvalni za sve što nam je život pružio.