Rimljani su ostavili trag na modernu evropsku civilizaciju na više načina. Jedan od njih je i gradnja puteva. Način na koji su oni gradili puteve ništa ne zaostaje za današnjim. Putevi su građeni kao odraz vojne i političke moći ali i iz trgovinskih razloga. Neki od tih puteva su stari preko 2000 godina i još uvijek su tu.

Na vrhuncu Rimskog carstva, mreža rimskih puteva pokrivala je 400.000 kilometara (od kojih je 80.000 asfaltirano), sa 29 puteva koji su polazili iz Rima da bi povezali ovaj grad sa ostatkom Italije. Otuda izraz „svi putevi vode ka Rimu“. Drugi putevi su pravljeni da bi povezali sve oblasti carstva, od Britanije do Mesopotamije. Ulice su bile opremljene prekretnicama, koje su označavale udaljenost u miljama od „zlatne prekretnice“, koja se nalazi na rimskom forumu, u podnožju Kapitola.

Postoji više rimskih putevakroz Italiju ali ćemo ovdje spomenuti samo pet najvažnijih.

Via Appia je put koji je povezivao Rim sa Brundisium u južnoj Italiji. Izgrađen je između kasnog 4. i ranog 3. vijeka p.n.e. Dobio je nadimak „regina viarum“ (kraljica puteva) i smatran je jednim od najvećih inženjerskih dostignuća antičkog svijeta zbog ogromnog ekonomskog, vojnog i kulturnog uticaja koji je imao na rimsko društvo. Brindizi je u to vrijeme bio jedna od najvažnijih luka u Italiji, veza sa trgovačkim putevima za Grčku i Istok. Veliki dijelovi puta, posebno u predgrađima Rima, dobro su očuvani. Ime je dobio po Appius Claudius Caecus.

Via Salaria je bio konzularni put koji je išao od Rima do Porto d'Ascoli na Jadranskom moru. Danas je klasifikovana kao 'strada statale' (državni put). Za razliku od svih drugih konzularnih puteva, koji su dobili ime po licu odgovornom za njihovu izgradnju, naziv ovog puta potiče od funkcije zbog koje je izgrađen, a to je transport soli.

Via Aemilia (Emilia) je išla od Ariminuma (Rimini) na obali Jadranskog mora do Placentia (Piacenza) na rijeci Padus (Po). Završena je 187. p.n.e. U Riminiju se povezivao sa Via Flaminia koji je onda vodio do Rima. Dobio je ime po rimskom konzulu Marku Emiliju Lepidu i prolazio je kroz glavne gradove regiona, baš kao i danas. Ovaj put je i danas državni put, koji se još uvek zove Via Emilia, i prati rimsku rutu na većem dijelu svoje dužine. Prvi most na putu još uvek postoji, odmah ispred Riminija.

Via Aurelia je bio konzularni put izgrađen sredinom 3. vijeka prije nove ere, a da bi povezivao Rim sa Cerveteri. Kasnije je produžen da bi stigao do vojnih kolonija Cosa i Pyrgi na obali Tirena. Danas povezuje Rim sa Francuskom duž Tirenskog i Ligurskog mora.

Via Cassia je bio važan konzularni put koji je povezivao Rim sa Firencom. Kasnije je proširen da bi se povezao sa Via Aurelia.

Način na koji su Rimljani pravili ove puteve je isto tako fascinantan. Počevši od pravljenja prvog i najvažnijeg puta, Via Appia, Rimljani su gledali da naprave puteve koji će biti dugovječni. Da bi se izgradila Via Appia, bile su potrebne velike količine raznih materijala. Postoje različite teorije i kontraverze oko vrsta materijala koji su se koristili. Sa jedne strane je teorija po kojoj su se putevi gradili u pet slojeva, dok druga teorija zagovara da su pravljeni od samo tri sloja.

Nešto oko čega se svi naučnici slažu je kako su materijali korišćeni na određenim dionicama puta u potpunosti zavisili od tla i okolnog terena na kojem su se gradili. Na primjer, ako su Rimljani utvrdili da je tlo dovoljno čvrsto, temeljni slojevi su potpuno izostavljeni, a popločavanje ili sloj šljunka je postavljen direktno na ovo tlo. Osim toga, materijal za pravljenje puteva se dobijao najčešće od materijala nađenog pri raščišćavanju terena. Ovo je naročito važilo za temeljne slojeve. Rimljani su se trudili da se prilagođavaju i zapravo mijenjaju konstrukciju puta na osnovu raspoloživog materijala i okolnog tla i terena. Na primjer, ako je kamenja bilo malo, ali pjeska ili gline u izobilju, tada bi se nekoliko temeljnih slojeva moglo napraviti mješavinom ovih materijala.

Rimljani su pravili puteve prije svega da osiguraju svoju vojnu i političku moć. Oni su svojim opsežnim procesom projektovanja i izrade postali ne samo efektivno vojno oruđe, već i ključni dio ekonomske strukture Rimske republike i Rimskog carstva. Putevi su preživjeli promjenu pejzaža, višestruke popravke i promjene imena. Čak i nakon više od 2300 godina postojanja, rimski putevi opstaju ne samo kao spomenik antike, već i kao održivi inženjerski model za izgradnju budućih puteva.